پژوهش های گسترده و عمیق دهه اخیر بیانگر آن است که راهبران موفق سازمان های پیشتاز به جز داشتن بهره هوشی (IQ) بالاتر از حد متوسط٬ دارای نوع دیگری از بهره هوشی هستند که روانشناسان آن را بهره هوش احساسی (EQ) نامیده اند. مطالعات نشان می دهند که در شرایط عادی و آنگاه که همه چیز بر وفق مراد باشد؛ راهبران می توانند بدون داشتن هوش احساسی بالا٬ سازمان خود را هدایت کنند. اما در شرایط مداوم در حال تغییر و توفانی قرن بیست و یکم٬ داشتن بهره هوشی (IQ) بالا به تنهایی کافی نیست و راهبران برای هدایت سازمان خود به سوی نیک فرجامی٬ باید بهره هوش احساسی بالایی نیز داشته باشند. در واقع تفاوت بین راهبران بزرگ و متوسط را داشتن هوش احساسی بالاتر از حد متوسط مشخص می کند …